bijeenhouden

Dutch

Etymology

From bijeen (“together”) +‎ houden (“to hold”).

Pronunciation

• IPA^(key): /bɛi̯ˈeːnɦɑu̯də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: bij‧een‧hou‧den

Verb

bijeenhouden

1. (transitive) to hold together

Conjugation

Conjugation of bijeenhouden (strong class 7, slightly irregular, separable)
infinitive	bijeenhouden
past singular	hield bijeen
past participle	bijeengehouden
infinitive	bijeenhouden
gerund	bijeenhouden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	hou bijeen, houd bijeen	hield bijeen	bijeenhou, bijeenhoud	bijeenhield
2nd person sing. (jij)	houdt bijeen, hou bijeen2, houd bijeen2	hield bijeen	bijeenhoudt	bijeenhield
2nd person sing. (u)	houdt bijeen	hield bijeen	bijeenhoudt	bijeenhield
2nd person sing. (gij)	houdt bijeen	hieldt bijeen	bijeenhoudt	bijeenhieldt
3rd person singular	houdt bijeen	hield bijeen	bijeenhoudt	bijeenhield
plural	houden bijeen	hielden bijeen	bijeenhouden	bijeenhielden
subjunctive sing.1	houde bijeen	hielde bijeen	bijeenhoude	bijeenhielde
subjunctive plur.1	houden bijeen	hielden bijeen	bijeenhouden	bijeenhielden
imperative sing.	hou bijeen, houd bijeen
imperative plur.1	houdt bijeen
participles	bijeenhoudend	bijeengehouden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• houden bijeen