bezwangeren

Dutch

Etymology

From zwanger +‎ be- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /bəˈzʋɑ.ŋə.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧zwan‧ge‧ren

Verb

bezwangeren

1. (transitive) to impregnate, to make pregnant

Conjugation

Conjugation of bezwangeren (weak, prefixed)
infinitive	bezwangeren
past singular	bezwangerde
past participle	bezwangerd
infinitive	bezwangeren
gerund	bezwangeren n
	present tense	past tense
1st person singular	bezwanger	bezwangerde
2nd person sing. (jij)	bezwangert, bezwanger2	bezwangerde
2nd person sing. (u)	bezwangert	bezwangerde
2nd person sing. (gij)	bezwangert	bezwangerde
3rd person singular	bezwangert	bezwangerde
plural	bezwangeren	bezwangerden
subjunctive sing.1	bezwangere	bezwangerde
subjunctive plur.1	bezwangeren	bezwangerden
imperative sing.	bezwanger
imperative plur.1	bezwangert
participles	bezwangerend	bezwangerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bezwangeraar
• bezwangerdheid
• bezwangering