beruiken

Dutch

Etymology

From be- +‎ ruiken (“to smell”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌbəˈrœy̯.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: be‧rui‧ken
• Rhymes: -œy̯kən

Verb

beruiken

1. (transitive) to smell at, sniff at

Conjugation

Conjugation of beruiken (strong class 2b, prefixed)
infinitive	beruiken
past singular	berook
past participle	beroken
infinitive	beruiken
gerund	beruiken n
	present tense	past tense
1st person singular	beruik	berook
2nd person sing. (jij)	beruikt, beruik2	berook
2nd person sing. (u)	beruikt	berook
2nd person sing. (gij)	beruikt	berookt
3rd person singular	beruikt	berook
plural	beruiken	beroken
subjunctive sing.1	beruike	beroke
subjunctive plur.1	beruiken	beroken
imperative sing.	beruik
imperative plur.1	beruikt
participles	beruikend	beroken
1) Archaic. 2) In case of inversion.