benedijen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch benediën, from Old Dutch benedīon, from Latin benedīcō. Doublet of bensjen.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

benedijen

1. (transitive, archaic) to bless

   Synonym: zegenen

   Antonyms: vervloeken, (obsolete) maledijen, (obsolete) vermaledijen

Conjugation

Conjugation of benedijen (weak)
infinitive	benedijen
past singular	benedijde
past participle	gebenedijd
infinitive	benedijen
gerund	benedijen n
	present tense	past tense
1st person singular	benedij	benedijde
2nd person sing. (jij)	benedijt, benedij2	benedijde
2nd person sing. (u)	benedijt	benedijde
2nd person sing. (gij)	benedijt	benedijde
3rd person singular	benedijt	benedijde
plural	benedijen	benedijden
subjunctive sing.1	benedije	benedijde
subjunctive plur.1	benedijen	benedijden
imperative sing.	benedij
imperative plur.1	benedijt
participles	benedijend	gebenedijd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• gebenedijd