afwijzen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afwisen. Equivalent to af +‎ wijzen.

Compare German abweisen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfʋɛi̯zə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧wij‧zen

Verb

afwijzen

1. (transitive) to turn away, to decline, to reject

Conjugation

Conjugation of afwijzen (strong class 1, separable)
infinitive	afwijzen
past singular	wees af
past participle	afgewezen
infinitive	afwijzen
gerund	afwijzen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wijs af	wees af	afwijs	afwees
2nd person sing. (jij)	wijst af, wijs af2	wees af	afwijst	afwees
2nd person sing. (u)	wijst af	wees af	afwijst	afwees
2nd person sing. (gij)	wijst af	weest af	afwijst	afweest
3rd person singular	wijst af	wees af	afwijst	afwees
plural	wijzen af	wezen af	afwijzen	afwezen
subjunctive sing.1	wijze af	weze af	afwijze	afweze
subjunctive plur.1	wijzen af	wezen af	afwijzen	afwezen
imperative sing.	wijs af
imperative plur.1	wijst af
participles	afwijzend	afgewezen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afwijzing

Anagrams

• wijzen af