afstaan

Dutch

Etymology

From Middle Dutch afstaen. Equivalent to af +‎ staan.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɑfstaːn/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧staan

Verb

afstaan

1. (transitive) to relinquish, to give up
2. (transitive) to cede

Conjugation

Conjugation of afstaan (strong class 6, irregular, separable)
infinitive	afstaan
past singular	stond af
past participle	afgestaan
infinitive	afstaan
gerund	afstaan n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	sta af	stond af	afsta	afstond
2nd person sing. (jij)	staat af, sta af2	stond af	afstaat	afstond
2nd person sing. (u)	staat af	stond af	afstaat	afstond
2nd person sing. (gij)	staat af	stondt af	afstaat	afstondt
3rd person singular	staat af	stond af	afstaat	afstond
plural	staan af	stonden af	afstaan	afstonden
subjunctive sing.1	sta af	stonde af	afsta	afstonde
subjunctive plur.1	staan af	stonden af	afstaan	afstonden
imperative sing.	sta af
imperative plur.1	staat af
participles	afstaand	afgestaan
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afstand

Anagrams

• staan af