afrijgen

Dutch

Etymology

From af +‎ rijgen.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: af‧rij‧gen
• Rhymes: -ɛi̯ɣən

Verb

afrijgen

1. (transitive) to unstring

Conjugation

Conjugation of afrijgen (strong class 1, separable)
infinitive	afrijgen
past singular	reeg af
past participle	afgeregen
infinitive	afrijgen
gerund	afrijgen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	rijg af	reeg af	afrijg	afreeg
2nd person sing. (jij)	rijgt af, rijg af2	reeg af	afrijgt	afreeg
2nd person sing. (u)	rijgt af	reeg af	afrijgt	afreeg
2nd person sing. (gij)	rijgt af	reegt af	afrijgt	afreegt
3rd person singular	rijgt af	reeg af	afrijgt	afreeg
plural	rijgen af	regen af	afrijgen	afregen
subjunctive sing.1	rijge af	rege af	afrijge	afrege
subjunctive plur.1	rijgen af	regen af	afrijgen	afregen
imperative sing.	rijg af
imperative plur.1	rijgt af
participles	afrijgend	afgeregen
1) Archaic. 2) In case of inversion.