aanzeggen

Dutch

Etymology

From aan +‎ zeggen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌzɛɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧zeg‧gen

Verb

aanzeggen

1. (transitive) to declare, to formally inform

Conjugation

Conjugation of aanzeggen (weak, irregular, separable)
infinitive	aanzeggen
past singular	zei aan, zegde aan
past participle	aangezegd
infinitive	aanzeggen
gerund	aanzeggen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	zeg aan	zei aan, zegde aan	aanzeg	aanzei, aanzegde
2nd person sing. (jij)	zegt aan, zeg aan2	zei aan, zegde aan	aanzegt	aanzei, aanzegde
2nd person sing. (u)	zegt aan	zei aan, zegde aan	aanzegt	aanzei, aanzegde
2nd person sing. (gij)	zegt aan	zeidt aan, zegde aan	aanzegt	aanzeidt, aanzegde
3rd person singular	zegt aan	zei aan, zegde aan	aanzegt	aanzei, aanzegde
plural	zeggen aan	zeiden aan, zegden aan	aanzeggen	aanzeiden, aanzegden
subjunctive sing.1	zegge aan	zeide aan, zegde aan	aanzegge	aanzeide, aanzegde
subjunctive plur.1	zeggen aan	zeiden aan, zegden aan	aanzeggen	aanzeiden, aanzegden
imperative sing.	zeg aan
imperative plur.1	zegt aan
participles	aanzeggend	aangezegd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanzegger