aanzaaien

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ zaaien.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌzaː.jə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧zaai‧en

Verb

aanzaaien

1. (transitive) to sow on (a patch of soil)

Conjugation

Conjugation of aanzaaien (weak, separable)
infinitive	aanzaaien
past singular	zaaide aan
past participle	aangezaaid
infinitive	aanzaaien
gerund	aanzaaien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	zaai aan	zaaide aan	aanzaai	aanzaaide
2nd person sing. (jij)	zaait aan, zaai aan2	zaaide aan	aanzaait	aanzaaide
2nd person sing. (u)	zaait aan	zaaide aan	aanzaait	aanzaaide
2nd person sing. (gij)	zaait aan	zaaide aan	aanzaait	aanzaaide
3rd person singular	zaait aan	zaaide aan	aanzaait	aanzaaide
plural	zaaien aan	zaaiden aan	aanzaaien	aanzaaiden
subjunctive sing.1	zaaie aan	zaaide aan	aanzaaie	aanzaaide
subjunctive plur.1	zaaien aan	zaaiden aan	aanzaaien	aanzaaiden
imperative sing.	zaai aan
imperative plur.1	zaait aan
participles	aanzaaiend	aangezaaid
1) Archaic. 2) In case of inversion.