aanwrijven

Dutch

Etymology

From aan +‎ wrijven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌvrɛi̯və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧wrij‧ven

Verb

aanwrijven

1. (transitive) to impute

Conjugation

Conjugation of aanwrijven (strong class 1, separable)
infinitive	aanwrijven
past singular	wreef aan
past participle	aangewreven
infinitive	aanwrijven
gerund	aanwrijven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	wrijf aan	wreef aan	aanwrijf	aanwreef
2nd person sing. (jij)	wrijft aan, wrijf aan2	wreef aan	aanwrijft	aanwreef
2nd person sing. (u)	wrijft aan	wreef aan	aanwrijft	aanwreef
2nd person sing. (gij)	wrijft aan	wreeft aan	aanwrijft	aanwreeft
3rd person singular	wrijft aan	wreef aan	aanwrijft	aanwreef
plural	wrijven aan	wreven aan	aanwrijven	aanwreven
subjunctive sing.1	wrijve aan	wreve aan	aanwrijve	aanwreve
subjunctive plur.1	wrijven aan	wreven aan	aanwrijven	aanwreven
imperative sing.	wrijf aan
imperative plur.1	wrijft aan
participles	aanwrijvend	aangewreven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• wrijven aan