aanstoken

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenstōken. Equivalent to aan +‎ stoken.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌstoː.kə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧sto‧ken

Verb

aanstoken

1. (transitive, of fires) to stoke, to stir up
2. (transitive, figurative) to incite

Conjugation

Conjugation of aanstoken (weak, separable)
infinitive	aanstoken
past singular	stookte aan
past participle	aangestookt
infinitive	aanstoken
gerund	aanstoken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stook aan	stookte aan	aanstook	aanstookte
2nd person sing. (jij)	stookt aan, stook aan2	stookte aan	aanstookt	aanstookte
2nd person sing. (u)	stookt aan	stookte aan	aanstookt	aanstookte
2nd person sing. (gij)	stookt aan	stookte aan	aanstookt	aanstookte
3rd person singular	stookt aan	stookte aan	aanstookt	aanstookte
plural	stoken aan	stookten aan	aanstoken	aanstookten
subjunctive sing.1	stoke aan	stookte aan	aanstoke	aanstookte
subjunctive plur.1	stoken aan	stookten aan	aanstoken	aanstookten
imperative sing.	stook aan
imperative plur.1	stookt aan
participles	aanstokend	aangestookt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• aansteken