aandragen

Dutch

Etymology

From aan +‎ dragen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːndraːɣə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧dra‧gen

Verb

aandragen

1. (transitive) to bring forth
2. (transitive, figuratively) to put forth, to suggest, to supply (e.g. an idea)

Conjugation

Conjugation of aandragen (strong class 6, separable)
infinitive	aandragen
past singular	droeg aan
past participle	aangedragen
infinitive	aandragen
gerund	aandragen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	draag aan	droeg aan	aandraag	aandroeg
2nd person sing. (jij)	draagt aan, draag aan2	droeg aan	aandraagt	aandroeg
2nd person sing. (u)	draagt aan	droeg aan	aandraagt	aandroeg
2nd person sing. (gij)	draagt aan	droegt aan	aandraagt	aandroegt
3rd person singular	draagt aan	droeg aan	aandraagt	aandroeg
plural	dragen aan	droegen aan	aandragen	aandroegen
subjunctive sing.1	drage aan	droege aan	aandrage	aandroege
subjunctive plur.1	dragen aan	droegen aan	aandragen	aandroegen
imperative sing.	draag aan
imperative plur.1	draagt aan
participles	aandragend	aangedragen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• aangerand, dragen aan