aanbinden

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenbinden. Equivalent to aan +‎ binden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌbɪn.də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧bin‧den

Verb

aanbinden

1. (transitive, chiefly of conflicts, also of other interaction) to commence, to engage in, to initiate

   Na wat schermutselingen bonden de legers de strijd aan.

   After a few skirmishes the armies engaged in battle.

2. (transitive) to affix (something) to something else, to bind

Conjugation

Conjugation of aanbinden (strong class 3a, separable)
infinitive	aanbinden
past singular	bond aan
past participle	aangebonden
infinitive	aanbinden
gerund	aanbinden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	bind aan	bond aan	aanbind	aanbond
2nd person sing. (jij)	bindt aan, bind aan2	bond aan	aanbindt	aanbond
2nd person sing. (u)	bindt aan	bond aan	aanbindt	aanbond
2nd person sing. (gij)	bindt aan	bondt aan	aanbindt	aanbondt
3rd person singular	bindt aan	bond aan	aanbindt	aanbond
plural	binden aan	bonden aan	aanbinden	aanbonden
subjunctive sing.1	binde aan	bonde aan	aanbinde	aanbonde
subjunctive plur.1	binden aan	bonden aan	aanbinden	aanbonden
imperative sing.	bind aan
imperative plur.1	bindt aan
participles	aanbindend	aangebonden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• aanbinder
• aanbinding