ὀνομαστικός

See also: ονομαστικός

Ancient Greek

Etymology

From ὀνομάζω (onomázō, “to name”) +‎ -τικός (-tikós), from ὄνομα (ónoma, “name”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.no.mas.ti.kós/ → /o.no.mas.tiˈkos/ → /o.no.mas.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.no.mas.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.no.mas.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /o.no.mas.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.no.mas.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.no.mas.tiˈkos/

Adjective

ὀνομᾰστῐκός • (onomastikós) m (feminine ὀνομᾰστῐκή, neuter ὀνομᾰστῐκόν); first/second declension

1. good at naming
2. Of or concerning naming
3. (elliptically for ὀνομαστική πτῶσις (ptôsis)) the nominative case

Inflection

First and second declension of ὀνομᾰστῐκός; ὀνομᾰστῐκή; ὀνομᾰστῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ὀνομᾰστῐκός onomastikós	ὀνομᾰστῐκή onomastikḗ	ὀνομᾰστῐκόν onomastikón		ὀνομᾰστῐκώ onomastikṓ	ὀνομᾰστῐκᾱ́ onomastikā́	ὀνομᾰστῐκώ onomastikṓ		ὀνομᾰστῐκοί onomastikoí	ὀνομᾰστῐκαί onomastikaí	ὀνομᾰστῐκᾰ́ onomastiká
Genitive		ὀνομᾰστῐκοῦ onomastikoû	ὀνομᾰστῐκῆς onomastikês	ὀνομᾰστῐκοῦ onomastikoû		ὀνομᾰστῐκοῖν onomastikoîn	ὀνομᾰστῐκαῖν onomastikaîn	ὀνομᾰστῐκοῖν onomastikoîn		ὀνομᾰστῐκῶν onomastikôn	ὀνομᾰστῐκῶν onomastikôn	ὀνομᾰστῐκῶν onomastikôn
Dative		ὀνομᾰστῐκῷ onomastikôi	ὀνομᾰστῐκῇ onomastikêi	ὀνομᾰστῐκῷ onomastikôi		ὀνομᾰστῐκοῖν onomastikoîn	ὀνομᾰστῐκαῖν onomastikaîn	ὀνομᾰστῐκοῖν onomastikoîn		ὀνομᾰστῐκοῖς onomastikoîs	ὀνομᾰστῐκαῖς onomastikaîs	ὀνομᾰστῐκοῖς onomastikoîs
Accusative		ὀνομᾰστῐκόν onomastikón	ὀνομᾰστῐκήν onomastikḗn	ὀνομᾰστῐκόν onomastikón		ὀνομᾰστῐκώ onomastikṓ	ὀνομᾰστῐκᾱ́ onomastikā́	ὀνομᾰστῐκώ onomastikṓ		ὀνομᾰστῐκούς onomastikoús	ὀνομᾰστῐκᾱ́ς onomastikā́s	ὀνομᾰστῐκᾰ́ onomastiká
Vocative		ὀνομᾰστῐκέ onomastiké	ὀνομᾰστῐκή onomastikḗ	ὀνομᾰστῐκόν onomastikón		ὀνομᾰστῐκώ onomastikṓ	ὀνομᾰστῐκᾱ́ onomastikā́	ὀνομᾰστῐκώ onomastikṓ		ὀνομᾰστῐκοί onomastikoí	ὀνομᾰστῐκαί onomastikaí	ὀνομᾰστῐκᾰ́ onomastiká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ὀνομᾰστῐκῶς onomastikôs				ὀνομᾰστῐκώτερος onomastikṓteros				ὀνομᾰστῐκώτᾰτος onomastikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Related terms

• ἀντονομαστικός (antonomastikós)

Descendants

• → English: onomastic
• → French: onomastique
• Greek: ονομαστικός (onomastikós)
• → Italian: onomastico

Further reading

• “ὀνομαστικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀνομαστικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette