ἐπαλθαίνω

Ancient Greek

Etymology

From ἐπι- (epi-) +‎ ἀλθαίνω (althaínō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /e.pal.tʰǎi̯.nɔː/ → /e.palˈθɛ.no/ → /e.palˈθe.no/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.pal.tʰǎi̯.nɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /e.palˈtʰɛ.no/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /e.palˈθɛ.no/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /e.palˈθe.no/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.palˈθe.no/

Verb

ἐπαλθαίνω • (epalthaínō)

1. to heal
   • 200 BCE – 100 BCE, Nicander, Theriaca 654:

     τοτὲ δάχματ᾽ἐπαλθήσαιο φάλαγγος, τριπλόον ἐνθρύπτων ὀδελοῦ βάρος ἔνδοθεν οἴνης.

     totè dákhmat’epalthḗsaio phálangos, triplóon enthrúptōn odeloû báros éndothen oínēs.

Conjugation

   Present: ἐπαλθαίνω, ἐπαλθαίνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπαλθαίνω	ἐπαλθαίνεις	ἐπαλθαίνει	ἐπαλθαίνετον	ἐπαλθαίνετον	ἐπαλθαίνομεν	ἐπαλθαίνετε	ἐπαλθαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	ἐπαλθαίνω	ἐπαλθαίνῃς	ἐπαλθαίνῃ	ἐπαλθαίνητον	ἐπαλθαίνητον	ἐπαλθαίνωμεν	ἐπαλθαίνητε	ἐπαλθαίνωσῐ(ν)
	optative	ἐπαλθαίνοιμῐ	ἐπαλθαίνοις	ἐπαλθαίνοι	ἐπαλθαίνοιτον	ἐπαλθαινοίτην	ἐπαλθαίνοιμεν	ἐπαλθαίνοιτε	ἐπαλθαίνοιεν
	imperative		ἐπάλθαινε	ἐπαλθαινέτω	ἐπαλθαίνετον	ἐπαλθαινέτων		ἐπαλθαίνετε	ἐπαλθαινόντων
middle/ passive	indicative	ἐπαλθαίνομαι	ἐπαλθαίνῃ, ἐπαλθαίνει	ἐπαλθαίνεται	ἐπαλθαίνεσθον	ἐπαλθαίνεσθον	ἐπαλθαινόμεθᾰ	ἐπαλθαίνεσθε	ἐπαλθαίνονται
	subjunctive	ἐπαλθαίνωμαι	ἐπαλθαίνῃ	ἐπαλθαίνηται	ἐπαλθαίνησθον	ἐπαλθαίνησθον	ἐπαλθαινώμεθᾰ	ἐπαλθαίνησθε	ἐπαλθαίνωνται
	optative	ἐπαλθαινοίμην	ἐπαλθαίνοιο	ἐπαλθαίνοιτο	ἐπαλθαίνοισθον	ἐπαλθαινοίσθην	ἐπαλθαινοίμεθᾰ	ἐπαλθαίνοισθε	ἐπαλθαίνοιντο
	imperative		ἐπαλθαίνου	ἐπαλθαινέσθω	ἐπαλθαίνεσθον	ἐπαλθαινέσθων		ἐπαλθαίνεσθε	ἐπαλθαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἐπαλθαίνειν				ἐπαλθαίνεσθαι
participle	m	ἐπαλθαίνων				ἐπαλθαινόμενος
	f	ἐπαλθαίνουσᾰ				ἐπαλθαινομένη
	n	ἐπαλθαῖνον				ἐπαλθαινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἐπαλθήσω, ἐπαλθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπαλθήσω	ἐπαλθήσεις	ἐπαλθήσει	ἐπαλθήσετον	ἐπαλθήσετον	ἐπαλθήσομεν	ἐπαλθήσετε	ἐπαλθήσουσῐ(ν)
	optative	ἐπαλθήσοιμῐ	ἐπαλθήσοις	ἐπαλθήσοι	ἐπαλθήσοιτον	ἐπαλθησοίτην	ἐπαλθήσοιμεν	ἐπαλθήσοιτε	ἐπαλθήσοιεν
middle	indicative	ἐπαλθήσομαι	ἐπαλθήσῃ, ἐπαλθήσει	ἐπαλθήσεται	ἐπαλθήσεσθον	ἐπαλθήσεσθον	ἐπαλθησόμεθᾰ	ἐπαλθήσεσθε	ἐπαλθήσονται
	optative	ἐπαλθησοίμην	ἐπαλθήσοιο	ἐπαλθήσοιτο	ἐπαλθήσοισθον	ἐπαλθησοίσθην	ἐπαλθησοίμεθᾰ	ἐπαλθήσοισθε	ἐπαλθήσοιντο
		active			middle
infinitive		ἐπαλθήσειν			ἐπαλθήσεσθαι
participle	m	ἐπαλθήσων			ἐπαλθησόμενος
	f	ἐπαλθήσουσᾰ			ἐπαλθησομένη
	n	ἐπαλθῆσον			ἐπαλθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Related terms

• ἀλθαίνω (althaínō)
• ἄλθεξις (álthexis)
• ἀλθεστήρια (althestḗria)
• ἀλθεύς (altheús)
• ἀλθέω (althéō)
• ἀλθήεις (althḗeis)
• ἄλθησις (álthēsis)
• ἀλθήσκω (althḗskō)
• ἀλθηστήριον (althēstḗrion)
• ἀλθίσκω (althískō)
• ἄλθομαι (álthomai)
• ἄλθος (álthos)
• ἀναλθής (analthḗs)
• ἀπαλθαίνομαι (apalthaínomai)
• ἐπαλθέω (epalthéō)
• ἐπαλθής (epalthḗs)

References

• ἐπαλθαίνω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
• ἐπαλθαίνω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette