ἀπών

See also: απών

Ancient Greek

Etymology

From the present participle of the verb ἄπειμι (ápeimi, “I am absent”). See ἀπό (apó) and ὤν (ṓn).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.pɔ̌ːn/ → /aˈpon/ → /aˈpon/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.pɔ̌ːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aˈpon/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /aˈpon/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /aˈpon/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /aˈpon/

Participle

ἀπών • (apṓn) m (feminine ἀποῦσᾰ, neuter ἀπόν); first/third declension

1. present participle of ἄπειμι (ápeimi)

Adjective

ἀπών • (apṓn) m (feminine ἀποῦσᾰ, neuter ἀπόν); first/third declension

1. absent

Inflection

First and third declension of ἀπών; ἀποῦσᾰ; ἀπόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἀπών apṓn	ἀποῦσᾰ apoûsă	ἀπόν apón		ἀπόντε apónte	ἀπούσᾱ apoúsā	ἀπόντε apónte		ἀπόντες apóntes	ἀποῦσαι apoûsai	ἀπόντᾰ apóntă
Genitive		ἀπόντος apóntos	ἀπούσης apoúsēs	ἀπόντος apóntos		ἀπόντοιν apóntoin	ἀπούσαιν apoúsain	ἀπόντοιν apóntoin		ἀπόντων apóntōn	ἀπουσῶν apousôn	ἀπόντων apóntōn
Dative		ἀπόντῐ apóntĭ	ἀπούσῃ apoúsēi	ἀπόντῐ apóntĭ		ἀπόντοιν apóntoin	ἀπούσαιν apoúsain	ἀπόντοιν apóntoin		ἀποῦσῐ / ἀποῦσῐν apoûsĭ(n)	ἀπούσαις apoúsais	ἀποῦσῐ / ἀποῦσῐν apoûsĭ(n)
Accusative		ἀπόντᾰ apóntă	ἀποῦσᾰν apoûsăn	ἀπόν apón		ἀπόντε apónte	ἀπούσᾱ apoúsā	ἀπόντε apónte		ἀπόντᾰς apóntăs	ἀπούσᾱς apoúsās	ἀπόντᾰ apóntă
Vocative		ἀπών apṓn	ἀποῦσᾰ apoûsă	ἀπόν apón		ἀπόντε apónte	ἀπούσᾱ apoúsā	ἀπόντε apónte		ἀπόντες apóntes	ἀποῦσαι apoûsai	ἀπόντᾰ apóntă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἀπόντως apóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Antonyms

• παρών (parṓn)

Further reading

• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • absent idem, page 3.