สมภาร

Thai

Etymology

From Pali sambhāra (literally “to bring together”) or Sanskrit सम्भार (sambhāra, literally “to bring together; to collect”); perhaps via Old Khmer saṃbhāra, °saṃmbhāra (“conditions prerequisite to enlightenment, especially the accumulation of merit; collection, accumulation; provision, materials, necessaries, requisites, equipment; property, wealth; etc”). Cognate with Modern Khmer សម្ភារ (sɑmphiə). Doublet of สัมภาระ (sǎm-paa-rá).

Pronunciation

Orthographic		สมภาร s m bʰ ā r
Phonemic		สม-พาน s m – b ā n	[bound form] สม-พา-ระ- s m – b ā – r a –
Romanization	Paiboon	sǒm-paan	sǒm-paa-rá-
	Royal Institute	som-phan	som-pha-ra-
(standard) IPA(key)		/som˩˩˦.pʰaːn˧/(R)	/som˩˩˦.pʰaː˧.ra˦˥./

Noun

สมภาร • (sǒm-paan)

1. (Buddhism) accumulated merits or virtues, prerequisite for becoming a buddha.
2. (of a monarch) (พระราช~) merit, virtue; authority, influence, domain of power, dominion, domination, jurisdiction.
3. (พระราช~) a term of address to a monarch, now often employed by a priest.
4. (now colloquial) abbot: ordained chief of a monastery.

Derived terms

• เจ้าไม่มีศาล สมภารไม่มีวัด (jâao-mâi-mii-sǎan-sǒm-paan-mâi-mii-wát)
• บพิตรพระราชสมภาร
• บุญญาธิสมภาร
• โพธิสมภาร
• ลูกสมภารหลานเจ้าวัด
• สมภารกินไก่วัด (sǒm-paan-gin-gài-wát)

 

Pronoun

สมภาร • (sǒm-paan)

1. (พระราช~) a second person or third person pronoun used to address a monarch, now often employed by a priest.