πρόγονος

See also: προγονός

Ancient Greek

Etymology

From προγίγνομαι (progígnomai) +‎ -ος (-os).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pró.ɡo.nos/ → /ˈpro.ɣo.nos/ → /ˈpro.ɣo.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pró.ɡo.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpro.ɡo.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpro.ɣo.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpro.ɣo.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpro.ɣo.nos/

Noun

πρόγονος • (prógonos) m (genitive προγόνου); second declension (Attic, Doric, Ionic)

1. forefather, ancestor
2. progenitor

   Synonym: γεννήτωρ (gennḗtōr)

3. founder

Declension

Second declension of ὁ πρόγονος; τοῦ προγόνου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ πρόγονος ho prógonos	τὼ προγόνω tṑ progónō	οἱ πρόγονοι hoi prógonoi
Genitive	τοῦ προγόνου toû progónou	τοῖν προγόνοιν toîn progónoin	τῶν προγόνων tôn progónōn
Dative	τῷ προγόνῳ tôi progónōi	τοῖν προγόνοιν toîn progónoin	τοῖς προγόνοις toîs progónois
Accusative	τὸν πρόγονον tòn prógonon	τὼ προγόνω tṑ progónō	τοὺς προγόνους toùs progónous
Vocative	πρόγονε prógone	προγόνω progónō	πρόγονοι prógonoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• προγόνιον (progónion)

References

• “πρόγονος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

Greek

Noun

πρόγονος • (prógonos) m (plural πρόγονοι)

1. ancestor

Declension

Declension of πρόγονος

	singular	plural
nominative	πρόγονος (prógonos)	πρόγονοι (prógonoi)
genitive	προγόνου (progónou)	προγόνων (progónon)
accusative	πρόγονο (prógono)	προγόνους (progónous)
vocative	πρόγονε (prógone)	πρόγονοι (prógonoi)