πρακτέος

Ancient Greek

Etymology

πράσσω (prássō, “do”) +‎ -τέος (-téos, verbal adjective stem)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /prak.té.os/ → /prakˈte.os/ → /prakˈte.os/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /prak.té.os/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /prakˈte.os/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /prakˈte.os/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /prakˈte.os/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /prakˈte.os/

Adjective

πρακτέος • (praktéos) m (feminine πρακτέᾱ, neuter πρακτέον); first/second declension

1. that must be done

Declension

First and second declension of πρακτέος; πρακτέᾱ; πρακτέον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		πρακτέος praktéos	πρακτέᾱ praktéā	πρακτέον praktéon		πρακτέω praktéō	πρακτέᾱ praktéā	πρακτέω praktéō		πρακτέοι praktéoi	πρακτέαι praktéai	πρακτέᾰ praktéa
Genitive		πρακτέου praktéou	πρακτέᾱς praktéās	πρακτέου praktéou		πρακτέοιν praktéoin	πρακτέαιν praktéain	πρακτέοιν praktéoin		πρακτέων praktéōn	πρακτέων praktéōn	πρακτέων praktéōn
Dative		πρακτέῳ praktéōi	πρακτέᾳ praktéāi	πρακτέῳ praktéōi		πρακτέοιν praktéoin	πρακτέαιν praktéain	πρακτέοιν praktéoin		πρακτέοις praktéois	πρακτέαις praktéais	πρακτέοις praktéois
Accusative		πρακτέον praktéon	πρακτέᾱν praktéān	πρακτέον praktéon		πρακτέω praktéō	πρακτέᾱ praktéā	πρακτέω praktéō		πρακτέους praktéous	πρακτέᾱς praktéās	πρακτέᾰ praktéa
Vocative		πρακτέε praktée	πρακτέᾱ praktéā	πρακτέον praktéon		πρακτέω praktéō	πρακτέᾱ praktéā	πρακτέω praktéō		πρακτέοι praktéoi	πρακτέαι praktéai	πρακτέᾰ praktéa
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		πρακτέως praktéōs				πρακτεώτερος prakteṓteros				πρακτεώτᾰτος prakteṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.