παράφωνος

Greek

Etymology

From παραφωνία (parafonía).

Pronunciation

• IPA^(key): [paˈɾafonos]
• Hyphenation: πα‧ρά‧φω‧νος

Adjective

παράφωνος • (paráfonos) m (feminine παράφωνη, neuter παράφωνο)

1. (music) out of tune, dissonant, discordant

   Μια παλιά παράφωνη κιθάρα.

   Mia paliá paráfoni kithára.

   An old out-of-tune guitar.

2. (of a singer) out of tune, cacophonous

   Γιατί την αφήνεις να τραγουδήσει, είναι παράφωνη;

   Giatí tin afíneis na tragoudísei, eínai paráfoni;

   Why do you let her sing, she's out of tune?

Declension

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	παράφωνος (paráfonos)	παράφωνη (paráfoni)	παράφωνο (paráfono)		παράφωνοι (paráfonoi)	παράφωνες (paráfones)	παράφωνα (paráfona)
genitive	παράφωνου (paráfonou)	παράφωνης (paráfonis)	παράφωνου (paráfonou)		παράφωνων (paráfonon)	παράφωνων (paráfonon)	παράφωνων (paráfonon)
accusative	παράφωνο (paráfono)	παράφωνη (paráfoni)	παράφωνο (paráfono)		παράφωνους (paráfonous)	παράφωνες (paráfones)	παράφωνα (paráfona)
vocative	παράφωνε (paráfone)	παράφωνη (paráfoni)	παράφωνο (paráfono)		παράφωνοι (paráfonoi)	παράφωνες (paráfones)	παράφωνα (paráfona)

Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο παράφωνος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο παράφωνος, etc.)

Antonyms

• συνηχών (synichón, “consonant”)
• αρμονικός (armonikós, “harmonic”)