ομολογημένος
Greek
[edit]Etymology
[edit]Perfect participle of ομολογούμαι (omologoúmai), passive voice of ομολογώ (“confess, admit”).
Pronunciation
[edit]Participle
[edit]ομολογημένος • (omologiménos) m (feminine ομολογημένη, neuter ομολογημένο)
Declension
[edit]| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ομολογημένος (omologiménos) | ομολογημένη (omologiméni) | ομολογημένο (omologiméno) | ομολογημένοι (omologiménoi) | ομολογημένες (omologiménes) | ομολογημένα (omologiména) | |
| genitive | ομολογημένου (omologiménou) | ομολογημένης (omologiménis) | ομολογημένου (omologiménou) | ομολογημένων (omologiménon) | ομολογημένων (omologiménon) | ομολογημένων (omologiménon) | |
| accusative | ομολογημένο (omologiméno) | ομολογημένη (omologiméni) | ομολογημένο (omologiméno) | ομολογημένους (omologiménous) | ομολογημένες (omologiménes) | ομολογημένα (omologiména) | |
| vocative | ομολογημένε (omologiméne) | ομολογημένη (omologiméni) | ομολογημένο (omologiméno) | ομολογημένοι (omologiménoi) | ομολογημένες (omologiménes) | ομολογημένα (omologiména) | |