μισημένος

See also: μισεμένος

Greek

Etymology

Perfect participle of μισιέμαι (misiémai) and of μισούμαι (misoúmai), passive voice forms of μισώ (“I hate”).

Pronunciation

• IPA^(key): /mi.siˈme.nos/
• Hyphenation: μι‧ση‧μέ‧νος

Participle

μισημένος • (misiménos) m (feminine μισημένη, neuter μισημένο)

1. who is hated

Declension

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	μισημένος (misiménos)	μισημένη (misiméni)	μισημένο (misiméno)		μισημένοι (misiménoi)	μισημένες (misiménes)	μισημένα (misiména)
genitive	μισημένου (misiménou)	μισημένης (misiménis)	μισημένου (misiménou)		μισημένων (misiménon)	μισημένων (misiménon)	μισημένων (misiménon)
accusative	μισημένο (misiméno)	μισημένη (misiméni)	μισημένο (misiméno)		μισημένους (misiménous)	μισημένες (misiménes)	μισημένα (misiména)
vocative	μισημένε (misiméne)	μισημένη (misiméni)	μισημένο (misiméno)		μισημένοι (misiménoi)	μισημένες (misiménes)	μισημένα (misiména)

Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο μισημένος, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο μισημένος, etc.)

Synonyms

• μισητός (misitós, “deserving hatred”, adjective)