μαρμαίρω

Ancient Greek

Etymology

Apparently a reduplicated intensive yod-present verb *μαρ-μαρ-ι̯ω (*mar-mar-i̯ō) from a root form *μᾰρ- (*mar-), of uncertain ultimate origin.

Traditionally derived from a Proto-Indo-European *mer- (“to sparkle, glimmer, gleam”); an analysis by Tichy suggests an onomatopoeic origin for the Greek and similar words across Indo-European, which may or may not have been inherited. (This etymology is missing or incomplete. Please add to it, or discuss it at the Etymology scriptorium. Particularly: “What comparanda does Tichy use? Beekes mentions Tichy but nothing more.”) Beekes thus prefers to take the word as Pre-Greek, particularly with the adducement of ᾰ̓μᾰρῠ́σσω (amarússō, “to sparkle, twinkle”), which has a prothetic vowel, as related.

The word has been compared to Sanskrit मरीचि (márīci, “particulate light; shining mote”), मुर्मुर (múrmura; múrmara (v.l.), “burning chaff; dying embers”), Latin merus (“pure”), and Proto-Germanic *mērijaz (“famous”). Beekes rejects the connection with मरीचि (márīci) (and doesn't give an opinion on the other comparisons), taking the view that *a didn't exist in Proto-Indo-European, and thus considering an inherited connection between Sanskrit मर् (mar) and Greek *μαρ- (*mar-) untenable. He does, however, consider a connection with μᾰρῑ́λη (marī́lē, “coaldust”) and μᾰρῐεύς (marieús, “stone that takes fire when water is poured on it”) likely.^[1]

See also μάρμαρος (mármaros, “marble”), which may be related.

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /mar.mǎi̯.rɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /marˈmɛ.ro/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /marˈmɛ.ro/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /marˈme.ro/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /marˈme.ro/

Verb

μᾰρμαίρω • (marmaírō)

(especially of metal) to flash, sparkle, glisten, gleam

Inflection

Present: μᾰρμαίρω, μᾰρμαίρομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μᾰρμαίρω	μᾰρμαίρεις	μᾰρμαίρει	μᾰρμαίρετον	μᾰρμαίρετον	μᾰρμαίρομεν	μᾰρμαίρετε	μᾰρμαίρουσῐ(ν)
	subjunctive	μᾰρμαίρω	μᾰρμαίρῃς	μᾰρμαίρῃ	μᾰρμαίρητον	μᾰρμαίρητον	μᾰρμαίρωμεν	μᾰρμαίρητε	μᾰρμαίρωσῐ(ν)
	optative	μᾰρμαίροιμῐ	μᾰρμαίροις	μᾰρμαίροι	μᾰρμαίροιτον	μᾰρμαιροίτην	μᾰρμαίροιμεν	μᾰρμαίροιτε	μᾰρμαίροιεν
	imperative		μᾰ́ρμαιρε	μᾰρμαιρέτω	μᾰρμαίρετον	μᾰρμαιρέτων		μᾰρμαίρετε	μᾰρμαιρόντων
middle/ passive	indicative	μᾰρμαίρομαι	μᾰρμαίρῃ, μᾰρμαίρει	μᾰρμαίρεται	μᾰρμαίρεσθον	μᾰρμαίρεσθον	μᾰρμαιρόμεθᾰ	μᾰρμαίρεσθε	μᾰρμαίρονται
	subjunctive	μᾰρμαίρωμαι	μᾰρμαίρῃ	μᾰρμαίρηται	μᾰρμαίρησθον	μᾰρμαίρησθον	μᾰρμαιρώμεθᾰ	μᾰρμαίρησθε	μᾰρμαίρωνται
	optative	μᾰρμαιροίμην	μᾰρμαίροιο	μᾰρμαίροιτο	μᾰρμαίροισθον	μᾰρμαιροίσθην	μᾰρμαιροίμεθᾰ	μᾰρμαίροισθε	μᾰρμαίροιντο
	imperative		μᾰρμαίρου	μᾰρμαιρέσθω	μᾰρμαίρεσθον	μᾰρμαιρέσθων		μᾰρμαίρεσθε	μᾰρμαιρέσθων
		active				middle/passive
infinitive		μᾰρμαίρειν				μᾰρμαίρεσθαι
participle	m	μᾰρμαίρων				μᾰρμαιρόμενος
	f	μᾰρμαίρουσᾰ				μᾰρμαιρομένη
	n	μᾰρμαῖρον				μᾰρμαιρόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: μᾰρμαίρεσκον, μᾰρμαιρεσκόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μᾰρμαίρεσκον	μᾰρμαίρεσκες	μᾰρμαίρεσκε(ν)	μᾰρμαιρέσκετον	μᾰρμαιρεσκέτην	μᾰρμαιρέσκομεν	μᾰρμαιρέσκετε	μᾰρμαίρεσκον
middle/ passive	indicative	μᾰρμαιρεσκόμην	μᾰρμαιρέσκου	μᾰρμαιρέσκετο	μᾰρμαιρέσκεσθον	μᾰρμαιρεσκέσθην	μᾰρμαιρεσκόμεθᾰ	μᾰρμαιρέσκεσθε	μᾰρμαιρέσκοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Descendants

Greek: μαρμαίρω (marmaíro)

References

^ Beekes, Robert S. P. (2010) “μαρμαίρω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 906-7