μάντης

Greek

Etymology

From Byzantine Greek μάντης, from Ancient Greek μάντις (mántis, “oracle”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈman.dis/
• Hyphenation: μά‧ντης

Noun

μάντης • (mántis) m (plural μάντεις)

1. oracle, prophet, soothsayer, seer
2. clairvoyant, fortune teller

Declension

	singular	plural
nominative	μάντης (mántis)	μάντεις (mánteis)
genitive	μάντη (mánti)	μάντεων (mánteon)
accusative	μάντη (mánti)	μάντεις (mánteis)
vocative	μάντη (mánti)	μάντεις (mánteis)

Related terms

• αμάντευτος (amánteftos, “unguessed”)
• ιερομάντης (ieromántis)
• ιερομαντία (ieromantía)
• μαντεία f (manteía, “divination”) & compounds -μαντεία
• μαντείο n (manteío, “oracle”)
• μάντεμα n (mántema, “divination; guessing”)
• μαντεψιά f (mantepsiá, “random guessing”)
• παραμάντεμα n (paramántema, “riddle”) (vernacular)
• προμαντεύω (promantévo, “foretell”)

See also

• προφήτης m (profítis, “prophet”)