κανονικός

Ancient Greek

Etymology

From κανών (kanṓn) +‎ -ικός (-ikós).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ka.no.ni.kós/ → /ka.no.niˈkos/ → /ka.no.niˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ka.no.ni.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ka.no.niˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ka.no.niˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ka.no.niˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ka.no.niˈkos/

Adjective

κᾰνονῐκός • (kanonikós) m (feminine κᾰνονῐκή, neuter κᾰνονῐκόν); first/second declension

1. of or belonging to a rule, regular
2. connected with assessment
3. belonging to an astronomical table
4. (Byzantine, nominalized) clergyman

Declension

First and second declension of κᾰνονῐκός; κᾰνονῐκή; κᾰνονῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		κᾰνονῐκός kanonikós	κᾰνονῐκή kanonikḗ	κᾰνονῐκόν kanonikón		κᾰνονῐκώ kanonikṓ	κᾰνονῐκᾱ́ kanonikā́	κᾰνονῐκώ kanonikṓ		κᾰνονῐκοί kanonikoí	κᾰνονῐκαί kanonikaí	κᾰνονῐκᾰ́ kanoniká
Genitive		κᾰνονῐκοῦ kanonikoû	κᾰνονῐκῆς kanonikês	κᾰνονῐκοῦ kanonikoû		κᾰνονῐκοῖν kanonikoîn	κᾰνονῐκαῖν kanonikaîn	κᾰνονῐκοῖν kanonikoîn		κᾰνονῐκῶν kanonikôn	κᾰνονῐκῶν kanonikôn	κᾰνονῐκῶν kanonikôn
Dative		κᾰνονῐκῷ kanonikôi	κᾰνονῐκῇ kanonikêi	κᾰνονῐκῷ kanonikôi		κᾰνονῐκοῖν kanonikoîn	κᾰνονῐκαῖν kanonikaîn	κᾰνονῐκοῖν kanonikoîn		κᾰνονῐκοῖς kanonikoîs	κᾰνονῐκαῖς kanonikaîs	κᾰνονῐκοῖς kanonikoîs
Accusative		κᾰνονῐκόν kanonikón	κᾰνονῐκήν kanonikḗn	κᾰνονῐκόν kanonikón		κᾰνονῐκώ kanonikṓ	κᾰνονῐκᾱ́ kanonikā́	κᾰνονῐκώ kanonikṓ		κᾰνονῐκούς kanonikoús	κᾰνονῐκᾱ́ς kanonikā́s	κᾰνονῐκᾰ́ kanoniká
Vocative		κᾰνονῐκέ kanoniké	κᾰνονῐκή kanonikḗ	κᾰνονῐκόν kanonikón		κᾰνονῐκώ kanonikṓ	κᾰνονῐκᾱ́ kanonikā́	κᾰνονῐκώ kanonikṓ		κᾰνονῐκοί kanonikoí	κᾰνονῐκαί kanonikaí	κᾰνονῐκᾰ́ kanoniká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		κᾰνονῐκῶς kanonikôs				κᾰνονῐκώτερος kanonikṓteros				κᾰνονῐκώτᾰτος kanonikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• κανονική (kanonikḗ, “mathematical theory of music”, noun)
• κανονικόν (kanonikón, “equivalent of Logic in Epicurean philosophy”, noun)

Descendants

• Greek: κανονικός (kanonikós)
• Latin: canonicus (see there for further descendants)

Further reading

• κανονικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• κανονικός in Trapp, Erich, et al. (1994–2007) Lexikon zur byzantinischen Gräzität besonders des 9.-12. Jahrhunderts [the Lexicon of Byzantine Hellenism, Particularly the 9th–12th Centuries], Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften
• “κανονικός”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011
• “κανονικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press

Greek

Etymology

From the Ancient Greek κανονικός (kanonikós) from κανών (kanṓn).

Pronunciation

• IPA^(key): /kanoniˈkos/
• Hyphenation: κα‧νο‧νι‧κός

Adjective

κανονικός • (kanonikós) m (feminine κανονική, neuter κανονικό)

1. regular, usual
2. (grammar) regular (as in regular verb)

Declension

Declension of κανονικός

	singular				plural
	masculine	feminine	neuter		masculine	feminine	neuter
nominative	κανονικός (kanonikós)	κανονική (kanonikí)	κανονικό (kanonikó)		κανονικοί (kanonikoí)	κανονικές (kanonikés)	κανονικά (kanoniká)
genitive	κανονικού (kanonikoú)	κανονικής (kanonikís)	κανονικού (kanonikoú)		κανονικών (kanonikón)	κανονικών (kanonikón)	κανονικών (kanonikón)
accusative	κανονικό (kanonikó)	κανονική (kanonikí)	κανονικό (kanonikó)		κανονικούς (kanonikoús)	κανονικές (kanonikés)	κανονικά (kanoniká)
vocative	κανονικέ (kanoniké)	κανονική (kanonikí)	κανονικό (kanonikó)		κανονικοί (kanonikoí)	κανονικές (kanonikés)	κανονικά (kanoniká)

Derivations:
Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο κανονικός, etc.)
Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο κανονικός, etc.)

Antonyms

• ανώμαλος (anómalos, “irregular”)

Derived terms

• κανονικότητα f (kanonikótita)