ιδεατός
Greek
[edit]Etymology
[edit]Learnedly from ιδέα (idéa) + -τός (-tós), erroneously formed by analogy with θεατός (theatós). Calque of French idéal.[1]
Pronunciation
[edit]Adjective
[edit]ιδεατός • (ideatós) m (feminine ιδεατή, neuter ιδεατό)
Declension
[edit]| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | ιδεατός (ideatós) | ιδεατή (ideatí) | ιδεατό (ideató) | ιδεατοί (ideatoí) | ιδεατές (ideatés) | ιδεατά (ideatá) | |
| genitive | ιδεατού (ideatoú) | ιδεατής (ideatís) | ιδεατού (ideatoú) | ιδεατών (ideatón) | ιδεατών (ideatón) | ιδεατών (ideatón) | |
| accusative | ιδεατό (ideató) | ιδεατή (ideatí) | ιδεατό (ideató) | ιδεατούς (ideatoús) | ιδεατές (ideatés) | ιδεατά (ideatá) | |
| vocative | ιδεατέ (ideaté) | ιδεατή (ideatí) | ιδεατό (ideató) | ιδεατοί (ideatoí) | ιδεατές (ideatés) | ιδεατά (ideatá) | |
References
[edit]- ^ ιδεατός, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language