διανοούμενος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /di.a.no.ǔː.me.nos/ → /ði.a.noˈu.me.nos/ → /ði.a.noˈu.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.a.no.ǔː.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.a.noˈu.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/

Participle

δῐᾰνοούμενος • (dĭănooúmenos) m (feminine δῐᾰνοουμένη, neuter δῐᾰνοούμενον); first/second declension

1. present middle participle of διανοέομαι (dianoéomai)

Declension

First and second declension of δῐᾰνοούμενος; δῐᾰνοουμένη; δῐᾰνοούμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		δῐᾰνοούμενος dĭănooúmenos	δῐᾰνοουμένη dĭănoouménē	δῐᾰνοούμενον dĭănooúmenon		δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō	δῐᾰνοουμένᾱ dĭănoouménā	δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō		δῐᾰνοούμενοι dĭănooúmenoi	δῐᾰνοούμεναι dĭănooúmenai	δῐᾰνοούμενᾰ dĭănooúmenă
Genitive		δῐᾰνοουμένου dĭănoouménou	δῐᾰνοουμένης dĭănoouménēs	δῐᾰνοουμένου dĭănoouménou		δῐᾰνοουμένοιν dĭănoouménoin	δῐᾰνοουμέναιν dĭănoouménain	δῐᾰνοουμένοιν dĭănoouménoin		δῐᾰνοουμένων dĭănoouménōn	δῐᾰνοουμένων dĭănoouménōn	δῐᾰνοουμένων dĭănoouménōn
Dative		δῐᾰνοουμένῳ dĭănoouménōi	δῐᾰνοουμένῃ dĭănoouménēi	δῐᾰνοουμένῳ dĭănoouménōi		δῐᾰνοουμένοιν dĭănoouménoin	δῐᾰνοουμέναιν dĭănoouménain	δῐᾰνοουμένοιν dĭănoouménoin		δῐᾰνοουμένοις dĭănoouménois	δῐᾰνοουμέναις dĭănoouménais	δῐᾰνοουμένοις dĭănoouménois
Accusative		δῐᾰνοούμενον dĭănooúmenon	δῐᾰνοουμένην dĭănoouménēn	δῐᾰνοούμενον dĭănooúmenon		δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō	δῐᾰνοουμένᾱ dĭănoouménā	δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō		δῐᾰνοουμένους dĭănoouménous	δῐᾰνοουμένᾱς dĭănoouménās	δῐᾰνοούμενᾰ dĭănooúmenă
Vocative		δῐᾰνοούμενε dĭănooúmene	δῐᾰνοουμένη dĭănoouménē	δῐᾰνοούμενον dĭănooúmenon		δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō	δῐᾰνοουμένᾱ dĭănoouménā	δῐᾰνοουμένω dĭănoouménō		δῐᾰνοούμενοι dĭănooúmenoi	δῐᾰνοούμεναι dĭănooúmenai	δῐᾰνοούμενᾰ dĭănooúmenă
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		δῐᾰνοουμένως dĭănoouménōs				δῐᾰνοουμενώτερος dĭănooumenṓteros				δῐᾰνοουμενώτᾰτος dĭănooumenṓtătos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Greek

Etymology

Learned borrowing from Ancient Greek διανοούμενος (dianooúmenos), present middle participle of διανοέομαι (dianoéomai). A calque of French intellectuel.

Pronunciation

• IPA^(key): /ði.a.noˈu.me.nos/
• Hyphenation: δι‧α‧νο‧ού‧με‧νος

Noun

διανοούμενος • (dianooúmenos) m (plural διανοούμενοι, feminine διανοούμενη)

1. intellectual (an intelligent, learned person, especially one who discourses about learned matters)

Declension

Declension of διανοούμενος

	singular	plural
nominative	διανοούμενος (dianooúmenos)	διανοούμενοι (dianooúmenoi)
genitive	διανοούμενου (dianooúmenou)	διανοούμενων (dianooúmenon)
accusative	διανοούμενο (dianooúmeno)	διανοούμενους (dianooúmenous)
vocative	διανοούμενε (dianooúmene)	διανοούμενοι (dianooúmenoi)