διάγραμμα

Ancient Greek

δια- (dia-) +‎ γράμμα (grámma), from γράφω (gráphō, “I write”) +‎ -μα (-ma, result noun suffix).

διάγραμμα • (diágramma) n (genitive διαγράμματος); third declension

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ διάγραμμᾰ tò diágramma	τὼ διαγράμμᾰτε tṑ diagrámmate	τᾰ̀ διαγράμμᾰτᾰ tà diagrámmata
Genitive	τοῦ διαγράμμᾰτος toû diagrámmatos	τοῖν διαγραμμᾰ́τοιν toîn diagrammátoin	τῶν διαγραμμᾰ́των tôn diagrammátōn
Dative	τῷ διαγράμμᾰτῐ tôi diagrámmati	τοῖν διαγραμμᾰ́τοιν toîn diagrammátoin	τοῖς διαγράμμᾰσῐ / διαγράμμᾰσῐν toîs diagrámmasi(n)
Accusative	τὸ διάγραμμᾰ tò diágramma	τὼ διαγράμμᾰτε tṑ diagrámmate	τᾰ̀ διαγράμμᾰτᾰ tà diagrámmata
Vocative	διάγραμμᾰ diágramma	διαγράμμᾰτε diagrámmate	διαγράμμᾰτᾰ diagrámmata
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

“διάγραμμα”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“διάγραμμα”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
διάγραμμα in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
διάγραμμα in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
- diagram idem, page 221.
- figure idem, page 319.

διάγραμμα • (diágramma) n (plural διαγράμματα)