γαίω

Ancient Greek

Etymology

From earlier *γᾱϝϳω; ultimately from Proto-Indo-European *geh₂w-; compare γάνυμαι (gánumai) and Latin gaudeo.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡǎi̯.ɔː/ → /ˈʝɛ.o/ → /ˈʝe.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡǎi̯.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈɡɛ.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈʝɛ.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈʝe.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈʝe.o/

Verb

γαίω • (gaíō) (Epic)

1. to rejoice, exult, take pride in

   αὐτὸς δ’ ἐν κορυφῇσι καθέζετο κύδεϊ γαίων…

   autòs d’ en koruphêisi kathézeto kúdeï gaíōn…

   but he himself sat down on the mountaintops, rejoicing in his glory…

Usage notes

• In the Iliad, only in the formulaic expression κύδεϊ γαίων (kúdeï gaíōn, “rejoicing in his glory”), used exclusively for gods.

Conjugation

   Present: γαίω, γαίομαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	γαίω	γαίεις	γαίει	γαίετον	γαίετον	γαίομεν	γαίετε	γαίουσῐ(ν)
	subjunctive	γαίω, γαίωμῐ	γαίῃς, γαίῃσθᾰ	γαίῃ, γαίῃσῐ	γαίητον	γαίητον	γαίωμεν	γαίητε	γαίωσῐ(ν)
	optative	γαίοιμῐ	γαίοισ(θᾰ)	γαίοι	γαίοιτον	γαιοίτην	γαίοιμεν	γαίοιτε	γαίοιεν
	imperative		γαῖε	γαιέτω	γαίετον	γαιέτων		γαίετε	γαιόντων
middle/ passive	indicative	γαίομαι	γαίεαι	γαίεται	γαίεσθον	γαίεσθον	γαιόμε(σ)θᾰ	γαίεσθε	γαίονται
	subjunctive	γαίωμαι	γαίηαι	γαίηται	γαίησθον	γαίησθον	γαιώμε(σ)θᾰ	γαίησθε	γαίωνται
	optative	γαιοίμην	γαίοιο	γαίοιτο	γαίοισθον	γαιοίσθην	γαιοίμε(σ)θᾰ	γαίοισθε	γαιοίᾰτο
	imperative		γαίεο	γαιέσθω	γαίεσθον	γαιέσθων		γαίεσθε	γαιέσθων
		active				middle/passive
infinitive		γαίειν/γαιέμεν(αι)/γαιμέναι				γαίεσθαι
participle	m	γαίων				γαιόμενος
	f	γαίουσᾰ				γαιομένη
	n	γαῖον				γαιόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: γαίεσκον, γαιεσκόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	γαίεσκον	γαίεσκες	γαίεσκε(ν)	γαιέσκετον	γαιεσκέτην	γαιέσκομεν	γαιέσκετε	γαίεσκον
middle/ passive	indicative	γαιεσκόμην	γαιέσκου	γαιέσκετο	γαιέσκεσθον	γαιεσκέσθην	γαιεσκόμε(σ)θᾰ	γαιέσκεσθε	γαιέσκοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• “γαίω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press