αναπόφευκτος

Greek

Etymology

From αν- (an-, α- privative) +‎ αποφεύγω (apofévgo) +‎ -τος (-tos). See άφευκτος (áfefktos).

Pronunciation

• IPA^(key): /a.naˈpo.fef.ktos/
• Hyphenation: α‧να‧πό‧φευ‧κτος

Adjective

αναπόφευκτος • (anapófefktos) m (feminine αναπόφευκτη, neuter αναπόφευκτο)

1. unavoidable

   Synonyms: αναπόδραστος (anapódrastos), άφευκτος (áfefktos), μοιραίος (moiraíos)

2. unpreventable

   Synonym: αναπότρεπτος (anapótreptos)

Declension

Declension of αναπόφευκτος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	αναπόφευκτος •	αναπόφευκτη •	αναπόφευκτο •	αναπόφευκτοι •	αναπόφευκτες •	αναπόφευκτα •
genitive	αναπόφευκτου •	αναπόφευκτης •	αναπόφευκτου •	αναπόφευκτων •	αναπόφευκτων •	αναπόφευκτων •
accusative	αναπόφευκτο •	αναπόφευκτη •	αναπόφευκτο •	αναπόφευκτους •	αναπόφευκτες •	αναπόφευκτα •
vocative	αναπόφευκτε •	αναπόφευκτη •	αναπόφευκτο •	αναπόφευκτοι •	αναπόφευκτες •	αναπόφευκτα •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο αναπόφευκτος, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο αναπόφευκτος, etc.)

References

• αναπόφευκτος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language