łuczyć

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *lučìti.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ɫut͡ʃʲɨt͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ɫut͡ʃʲɨt͡ɕ/

Verb

łuczyć pf (imperfective łuczać)

1. to hit, to smite, to strike

   Synonyms: chlusnąć, uderzyć, ugodzić, zarazić

   • 1930 [c. 1455], “Num”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[1], 35, 17:

     A iestli kamyenyem cissne y lvczi kogo (si lapidem iecerit et ictus occubuerit) y od tego razv vmrze, takyesz pomsczono bødze

     [A jestli kamieniem ciśnie i łuczy kogo (si lapidem iecerit et ictus occubuerit) i od tego razu umrze, takiesz pomszczono będzie]

References

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “łuczyć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN