uderzyć

Polish

uderzyć pf (imperfective uderzać)

(transitive) to hit; to strike; to punch (to deal a blow)
Synonyms: see Thesaurus:bić

Uderzył go prosto w twarz. ― He hit him straight in the face.
(intransitive, colloquial) to hit up (to contact with a request or demand) [with do (+ genitive) ‘someone’]
Jeśli potrzebujesz notatek z wykładu, uderz do Mariusza. ― If you need notes from the lecture, hit up Mariusz.
(reflexive with się) to hit oneself [with w (+ accusative) ‘in something’]
(reflexive with się) to hit (to strike against something) [with o (+ accusative) ‘something’]
uderzyć się w palec (u stopy) ― to stub one's toe

Conjugation of uderzyć pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		uderzyć
future tense	1^st	uderzę			uderzymy
	2^nd	uderzysz			uderzycie
	3^rd	uderzy			uderzą
	impersonal	uderzy się
past tense	1^st	uderzyłem, -(e)m uderzył	uderzyłam, -(e)m uderzyła	uderzyłom, -(e)m uderzyło	uderzyliśmy, -(e)śmy uderzyli	uderzyłyśmy, -(e)śmy uderzyły
	2^nd	uderzyłeś, -(e)ś uderzył	uderzyłaś, -(e)ś uderzyła	uderzyłoś, -(e)ś uderzyło	uderzyliście, -(e)ście uderzyli	uderzyłyście, -(e)ście uderzyły
	3^rd	uderzył	uderzyła	uderzyło	uderzyli	uderzyły
	impersonal	uderzono
conditional	1^st	uderzyłbym, bym uderzył	uderzyłabym, bym uderzyła	uderzyłobym, bym uderzyło	uderzylibyśmy, byśmy uderzyli	uderzyłybyśmy, byśmy uderzyły
	2^nd	uderzyłbyś, byś uderzył	uderzyłabyś, byś uderzyła	uderzyłobyś, byś uderzyło	uderzylibyście, byście uderzyli	uderzyłybyście, byście uderzyły
	3^rd	uderzyłby, by uderzył	uderzyłaby, by uderzyła	uderzyłoby, by uderzyło	uderzyliby, by uderzyli	uderzyłyby, by uderzyły
	impersonal	uderzono by
imperative	1^st	niech uderzę			uderzmy
	2^nd	uderz			uderzcie
	3^rd	niech uderzy			niech uderzą
passive adjectival participle		uderzony	uderzona	uderzone	uderzeni	uderzone
anterior adverbial participle		uderzywszy
verbal noun		uderzenie

adjectives

nouns

proverb

adjective

noun