zwerven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch swerven, from Old Dutch *swervan, from Proto-Germanic *swerbaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈzʋɛr.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: zwer‧ven
• Rhymes: -ɛrvən

Verb

zwerven

1. (intransitive) to wander, to roam

Conjugation

Conjugation of zwerven (strong class 3+7)
infinitive	zwerven
past singular	zwierf
past participle	gezworven
infinitive	zwerven
gerund	zwerven n
	present tense	past tense
1st person singular	zwerf	zwierf
2nd person sing. (jij)	zwerft, zwerf2	zwierf
2nd person sing. (u)	zwerft	zwierf
2nd person sing. (gij)	zwerft	zwierft
3rd person singular	zwerft	zwierf
plural	zwerven	zwierven
subjunctive sing.1	zwerve	zwierve
subjunctive plur.1	zwerven	zwierven
imperative sing.	zwerf
imperative plur.1	zwerft
participles	zwervend	gezworven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afzwerven
• doorzwerven
• inzwerven
• omzwerven
• ontzwerven
• rondzwerven
• uitzwerven
• verzwerven
• zwerfster
• zwerver
• zwerfboekenkast