wegwerpen

Dutch

Etymology

From weg +‎ werpen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʋɛxˌʋɛr.pə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

wegwerpen

1. (transitive) to cast away, to throw out
2. (transitive, figuratively) to reject

Conjugation

Conjugation of wegwerpen (strong class 3+7, separable)
infinitive	wegwerpen
past singular	wierp weg
past participle	weggeworpen
infinitive	wegwerpen
gerund	wegwerpen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	werp weg	wierp weg	wegwerp	wegwierp
2nd person sing. (jij)	werpt weg, werp weg2	wierp weg	wegwerpt	wegwierp
2nd person sing. (u)	werpt weg	wierp weg	wegwerpt	wegwierp
2nd person sing. (gij)	werpt weg	wierpt weg	wegwerpt	wegwierpt
3rd person singular	werpt weg	wierp weg	wegwerpt	wegwierp
plural	werpen weg	wierpen weg	wegwerpen	wegwierpen
subjunctive sing.1	werpe weg	wierpe weg	wegwerpe	wegwierpe
subjunctive plur.1	werpen weg	wierpen weg	wegwerpen	wegwierpen
imperative sing.	werp weg
imperative plur.1	werpt weg
participles	wegwerpend	weggeworpen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• wegwerpaansteker
• wegwerpcamera
• wegwerpluier