wegkijken

Dutch

Etymology

From weg +‎ kijken.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

wegkijken (intransitive)

1. to look away, avert one's gaze
2. (figuratively) to remain wilfully ignorant or refuse to face reality

Conjugation

Conjugation of wegkijken (strong class 1, separable)
infinitive	wegkijken
past singular	keek weg
past participle	weggekeken
infinitive	wegkijken
gerund	wegkijken n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kijk weg	keek weg	wegkijk	wegkeek
2nd person sing. (jij)	kijkt weg, kijk weg2	keek weg	wegkijkt	wegkeek
2nd person sing. (u)	kijkt weg	keek weg	wegkijkt	wegkeek
2nd person sing. (gij)	kijkt weg	keekt weg	wegkijkt	wegkeekt
3rd person singular	kijkt weg	keek weg	wegkijkt	wegkeek
plural	kijken weg	keken weg	wegkijken	wegkeken
subjunctive sing.1	kijke weg	keke weg	wegkijke	wegkeke
subjunctive plur.1	kijken weg	keken weg	wegkijken	wegkeken
imperative sing.	kijk weg
imperative plur.1	kijkt weg
participles	wegkijkend	weggekeken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• wegkijker