weghalen

Dutch

Etymology

weg (“away”) + halen (“take”)

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

weghalen

1. to take away, remove

Conjugation

Conjugation of weghalen (weak, separable)
infinitive	weghalen
past singular	haalde weg
past participle	weggehaald
infinitive	weghalen
gerund	weghalen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	haal weg	haalde weg	weghaal	weghaalde
2nd person sing. (jij)	haalt weg, haal weg2	haalde weg	weghaalt	weghaalde
2nd person sing. (u)	haalt weg	haalde weg	weghaalt	weghaalde
2nd person sing. (gij)	haalt weg	haalde weg	weghaalt	weghaalde
3rd person singular	haalt weg	haalde weg	weghaalt	weghaalde
plural	halen weg	haalden weg	weghalen	weghaalden
subjunctive sing.1	hale weg	haalde weg	weghale	weghaalde
subjunctive plur.1	halen weg	haalden weg	weghalen	weghaalden
imperative sing.	haal weg
imperative plur.1	haalt weg
participles	weghalend	weggehaald
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• halen weg