weerhouden

Dutch

Etymology

From weer- +‎ houden.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌʋeːrˈɦɑu̯də(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: weer‧hou‧den
• Rhymes: -ɑu̯dən

Verb

weerhouden

1. to hold back

Conjugation

Conjugation of weerhouden (strong class 7, slightly irregular, prefixed)
infinitive	weerhouden
past singular	weerhield
past participle	weerhouden
infinitive	weerhouden
gerund	weerhouden n
	present tense	past tense
1st person singular	weerhou, weerhoud	weerhield
2nd person sing. (jij)	weerhoudt, weerhou2, weerhoud2	weerhield
2nd person sing. (u)	weerhoudt	weerhield
2nd person sing. (gij)	weerhoudt	weerhieldt
3rd person singular	weerhoudt	weerhield
plural	weerhouden	weerhielden
subjunctive sing.1	weerhoude	weerhielde
subjunctive plur.1	weerhouden	weerhielden
imperative sing.	weerhou, weerhoud
imperative plur.1	weerhoudt
participles	weerhoudend	weerhouden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Participle

weerhouden

1. past participle of weerhouden

Declension

Declension of weerhouden
uninflected	weerhouden
inflected	weerhouden
		positive
predicative/adverbial		weerhouden
indefinite	m./f. sing.	weerhouden
	n. sing.	weerhouden
	plural	weerhouden
definite		weerhouden
partitive		weerhoudens