voorgeven

Dutch

Etymology

From voor (“before, in front”) +‎ geven (“to give”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvoːrˌɣeː.və(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

voorgeven

1. to feign, to pretend

   Synonyms: veinzen, voorwenden

Conjugation

Conjugation of voorgeven (strong class 5, separable)
infinitive	voorgeven
past singular	gaf voor
past participle	voorgegeven
infinitive	voorgeven
gerund	voorgeven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	geef voor	gaf voor	voorgeef	voorgaf
2nd person sing. (jij)	geeft voor, geef voor2	gaf voor	voorgeeft	voorgaf
2nd person sing. (u)	geeft voor	gaf voor	voorgeeft	voorgaf
2nd person sing. (gij)	geeft voor	gaaft voor	voorgeeft	voorgaaft
3rd person singular	geeft voor	gaf voor	voorgeeft	voorgaf
plural	geven voor	gaven voor	voorgeven	voorgaven
subjunctive sing.1	geve voor	gave voor	voorgeve	voorgave
subjunctive plur.1	geven voor	gaven voor	voorgeven	voorgaven
imperative sing.	geef voor
imperative plur.1	geeft voor
participles	voorgevend	voorgegeven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Afrikaans: voorgee