voorbijkomen

Dutch

Etymology

From voorbij +‎ komen.

Pronunciation

• IPA^(key): /voːrˈbɛi̯ˌkoː.mə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: voor‧bij‧ko‧men

Verb

voorbijkomen

1. (intransitive) to pass, to come to pass, to end
2. (intransitive) to drop by

Conjugation

Conjugation of voorbijkomen (strong class 4, irregular, separable)
infinitive	voorbijkomen
past singular	kwam voorbij
past participle	voorbijgekomen
infinitive	voorbijkomen
gerund	voorbijkomen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kom voorbij	kwam voorbij	voorbijkom	voorbijkwam
2nd person sing. (jij)	komt voorbij, kom voorbij2	kwam voorbij	voorbijkomt	voorbijkwam
2nd person sing. (u)	komt voorbij	kwam voorbij	voorbijkomt	voorbijkwam
2nd person sing. (gij)	komt voorbij	kwaamt voorbij	voorbijkomt	voorbijkwaamt
3rd person singular	komt voorbij	kwam voorbij	voorbijkomt	voorbijkwam
plural	komen voorbij	kwamen voorbij	voorbijkomen	voorbijkwamen
subjunctive sing.1	kome voorbij	kwame voorbij	voorbijkome	voorbijkwame
subjunctive plur.1	komen voorbij	kwamen voorbij	voorbijkomen	voorbijkwamen
imperative sing.	kom voorbij
imperative plur.1	komt voorbij
participles	voorbijkomend	voorbijgekomen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• langskomen