vinctura
Appearance
Latin
[edit]Etymology
[edit]From vinciō (“bind, fetter, tie”).
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /u̯iːnkˈtuː.ra/, [u̯iːŋkˈt̪uːrä]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /vinkˈtu.ra/, [viŋkˈt̪uːrä]
Noun
[edit]vīnctūra f (genitive vīnctūrae); first declension
Declension
[edit]First-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | vīnctūra | vīnctūrae |
genitive | vīnctūrae | vīnctūrārum |
dative | vīnctūrae | vīnctūrīs |
accusative | vīnctūram | vīnctūrās |
ablative | vīnctūrā | vīnctūrīs |
vocative | vīnctūra | vīnctūrae |
Related terms
[edit]Descendants
[edit]- English: vincture
References
[edit]- “vinctura”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- "vinctura", in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- vinctura in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.