verwarren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch verwerren, derived from werren (“to confuse, be confused”), originally a strong verb. Analysable as war (“disorder”) +‎ ver- -en, but war, Middle Dutch werre, is deverbal. Cognate with German verwirren. Also related with English war.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌvɛrˈʋɑ.rə(n)/, /vərˈʋɑ.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ver‧war‧ren
• Rhymes: -ɑrən

Verb

verwarren

1. (ergative) to tangle

   De garen zijn verward geraakt.

   The yarns have ended up tangled up.

2. (transitive, intransitive) to confuse, confound, befuddle

   Ik verwar altijd de begrippen 'positiviteit' en 'positivisme'.

   I am always [i.e. habitually] confused about the terms 'positivity' and 'positivism'.

   Hij was een ridder uit Duinkerke, niet te verwarren met een duin uit Ridderkerk.

   He was a knight from Dunkirk, not to be confused with a dune from Ridderkerk.

   Verwar me niet zo met je domme voorbeeldzinnen, kreng!

   Stop confusing me with your stupid example sentences, nasty bint!

Conjugation

Conjugation of verwarren (weak, prefixed)
infinitive	verwarren
past singular	verwarde
past participle	verward
infinitive	verwarren
gerund	verwarren n
	present tense	past tense
1st person singular	verwar	verwarde
2nd person sing. (jij)	verwart, verwar2	verwarde
2nd person sing. (u)	verwart	verwarde
2nd person sing. (gij)	verwart	verwarde
3rd person singular	verwart	verwarde
plural	verwarren	verwarden
subjunctive sing.1	verwarre	verwarde
subjunctive plur.1	verwarren	verwarden
imperative sing.	verwar
imperative plur.1	verwart
participles	verwarrend	verward
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• verwarring