verwaarlozen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch verwaerlosen, equivalent to obsolete waarloos (“careless, unmindful”) +‎ ver- -en.

Ultimately from Middle High German verwarlōsen, thereby a cognate with modern German verwahrlosen.

Pronunciation

• IPA^(key): /vərˈʋaːrˌloː.zə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ver‧waar‧lo‧zen

Verb

verwaarlozen

1. (transitive) to neglect

Conjugation

Conjugation of verwaarlozen (weak, prefixed)
infinitive	verwaarlozen
past singular	verwaarloosde
past participle	verwaarloosd
infinitive	verwaarlozen
gerund	verwaarlozen n
	present tense	past tense
1st person singular	verwaarloos	verwaarloosde
2nd person sing. (jij)	verwaarloost, verwaarloos2	verwaarloosde
2nd person sing. (u)	verwaarloost	verwaarloosde
2nd person sing. (gij)	verwaarloost	verwaarloosde
3rd person singular	verwaarloost	verwaarloosde
plural	verwaarlozen	verwaarloosden
subjunctive sing.1	verwaarloze	verwaarloosde
subjunctive plur.1	verwaarlozen	verwaarloosden
imperative sing.	verwaarloos
imperative plur.1	verwaarloost
participles	verwaarlozend	verwaarloosd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• verwaarloosbaar
• verwaarlozing

 

Descendants

• Afrikaans: verwaarloos

References

• van der Sijs, Nicoline, editor (2010), “verwaarlozen”, in Etymologiebank, Meertens Institute
• Matthias de Vries, Lambert Allard te Winkel (1864) “WAAR^I”, in Woordenboek der Nederlandsche Taal, published 2001