verschrikken

Dutch

Etymology

From ver- +‎ schrikken.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɪkən

Verb

verschrikken

1. to frighten, startle (weak inflection; strong inflection proscribed)
2. to be frightened, to be startled (strong inflection)

Conjugation

Conjugation of verschrikken (weak, prefixed)
infinitive	verschrikken
past singular	verschrikte
past participle	verschrikt
infinitive	verschrikken
gerund	verschrikken n
	present tense	past tense
1st person singular	verschrik	verschrikte
2nd person sing. (jij)	verschrikt, verschrik2	verschrikte
2nd person sing. (u)	verschrikt	verschrikte
2nd person sing. (gij)	verschrikt	verschrikte
3rd person singular	verschrikt	verschrikte
plural	verschrikken	verschrikten
subjunctive sing.1	verschrikke	verschrikte
subjunctive plur.1	verschrikken	verschrikten
imperative sing.	verschrik
imperative plur.1	verschrikt
participles	verschrikkend	verschrikt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Conjugation of verschrikken (strong class 3a, prefixed)
infinitive	verschrikken
past singular	verschrok
past participle	verschrokken
infinitive	verschrikken
gerund	verschrikken n
	present tense	past tense
1st person singular	verschrik	verschrok
2nd person sing. (jij)	verschrikt, verschrik2	verschrok
2nd person sing. (u)	verschrikt	verschrok
2nd person sing. (gij)	verschrikt	verschrokt
3rd person singular	verschrikt	verschrok
plural	verschrikken	verschrokn
subjunctive sing.1	verschrikke	verschrok
subjunctive plur.1	verschrikken	verschrokn
imperative sing.	verschrik
imperative plur.1	verschrikt
participles	verschrikkend	verschrokken
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• onverschrokken
• verschrikking
• verschrikkelijk
• vogelverschrikker

Descendants

• Negerhollands: verskrek, verskrik