verkrachten

Dutch

Etymology

From kracht +‎ ver- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /vər.ˈkrɑx.tə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ver‧krach‧ten
• Rhymes: -ɑxtən

Verb

verkrachten

1. to rape, to abuse

Conjugation

Conjugation of verkrachten (weak, prefixed)
infinitive	verkrachten
past singular	verkrachtte
past participle	verkracht
infinitive	verkrachten
gerund	verkrachten n
	present tense	past tense
1st person singular	verkracht	verkrachtte
2nd person sing. (jij)	verkracht	verkrachtte
2nd person sing. (u)	verkracht	verkrachtte
2nd person sing. (gij)	verkracht	verkrachtte
3rd person singular	verkracht	verkrachtte
plural	verkrachten	verkrachtten
subjunctive sing.1	verkrachte	verkrachtte
subjunctive plur.1	verkrachten	verkrachtten
imperative sing.	verkracht
imperative plur.1	verkracht
participles	verkrachtend	verkracht
1) Archaic.

Related terms

• verkrachting