veina

See also: veïna

French

Verb

veina

1. third-person singular past historic of veiner

Anagrams

• envia, naïve, vaine

Icelandic

Etymology

From Old Norse veina, from Proto-Germanic *wainōną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈveiːna/
• Rhymes: -eiːna

Verb

veina (weak verb, third-person singular past indicative veinaði, supine veinað)

1. (intransitive) to wail, to cry out (in pain, desperation, etc.)

   Synonyms: kveina, væla

Conjugation

veina — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að veina
supine (sagnbót)		veinað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		veinandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég veina	við veinum	present (nútíð)	ég veini	við veinum
	þú veinar	þið veinið		þú veinir	þið veinið
	hann, hún, það veinar	þeir, þær, þau veina		hann, hún, það veini	þeir, þær, þau veini
past (þátíð)	ég veinaði	við veinuðum	past (þátíð)	ég veinaði	við veinuðum
	þú veinaðir	þið veinuðuð		þú veinaðir	þið veinuðuð
	hann, hún, það veinaði	þeir, þær, þau veinuðu		hann, hún, það veinaði	þeir, þær, þau veinuðu
imperative (boðháttur)	veina (þú)	veinið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	veinaðu	veiniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Derived terms

• vein (“wail, cry”)