vaststellen

Dutch

Etymology

Compound of vast +‎ stellen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvɑ(s)ˈstɛ.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: vast‧stel‧len

Verb

vaststellen

1. (transitive) to determine, to ascertain
2. (transitive) to set, to establish

Conjugation

Conjugation of vaststellen (weak, separable)
infinitive	vaststellen
past singular	stelde vast
past participle	vastgesteld
infinitive	vaststellen
gerund	vaststellen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	stel vast	stelde vast	vaststel	vaststelde
2nd person sing. (jij)	stelt vast, stel vast2	stelde vast	vaststelt	vaststelde
2nd person sing. (u)	stelt vast	stelde vast	vaststelt	vaststelde
2nd person sing. (gij)	stelt vast	stelde vast	vaststelt	vaststelde
3rd person singular	stelt vast	stelde vast	vaststelt	vaststelde
plural	stellen vast	stelden vast	vaststellen	vaststelden
subjunctive sing.1	stelle vast	stelde vast	vaststelle	vaststelde
subjunctive plur.1	stellen vast	stelden vast	vaststellen	vaststelden
imperative sing.	stel vast
imperative plur.1	stelt vast
participles	vaststellend	vastgesteld
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• bepalen

Derived terms

• vaststelling

Descendants

• Afrikaans: vasstel

Anagrams

• stellen vast