uitwerpen

Dutch

Etymology

From uit +‎ werpen.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

uitwerpen

1. to cast, to throw out
2. (figuratively) to reject

Conjugation

Conjugation of uitwerpen (strong class 3+7, separable)
infinitive	uitwerpen
past singular	wierp uit
past participle	uitgeworpen
infinitive	uitwerpen
gerund	uitwerpen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	werp uit	wierp uit	uitwerp	uitwierp
2nd person sing. (jij)	werpt uit, werp uit2	wierp uit	uitwerpt	uitwierp
2nd person sing. (u)	werpt uit	wierp uit	uitwerpt	uitwierp
2nd person sing. (gij)	werpt uit	wierpt uit	uitwerpt	uitwierpt
3rd person singular	werpt uit	wierp uit	uitwerpt	uitwierp
plural	werpen uit	wierpen uit	uitwerpen	uitwierpen
subjunctive sing.1	werpe uit	wierpe uit	uitwerpe	uitwierpe
subjunctive plur.1	werpen uit	wierpen uit	uitwerpen	uitwierpen
imperative sing.	werp uit
imperative plur.1	werpt uit
participles	uitwerpend	uitgeworpen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• uitwerpsel

Anagrams

• werpen uit