uitdunnen

Dutch

Etymology

From uit +‎ dunnen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯ˌdʏnə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

uitdunnen

1. to weed out, to cull

Conjugation

Conjugation of uitdunnen (weak, separable)
infinitive	uitdunnen
past singular	dunde uit
past participle	uitgedund
infinitive	uitdunnen
gerund	uitdunnen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	dun uit	dunde uit	uitdun	uitdunde
2nd person sing. (jij)	dunt uit, dun uit2	dunde uit	uitdunt	uitdunde
2nd person sing. (u)	dunt uit	dunde uit	uitdunt	uitdunde
2nd person sing. (gij)	dunt uit	dunde uit	uitdunt	uitdunde
3rd person singular	dunt uit	dunde uit	uitdunt	uitdunde
plural	dunnen uit	dunden uit	uitdunnen	uitdunden
subjunctive sing.1	dunne uit	dunde uit	uitdunne	uitdunde
subjunctive plur.1	dunnen uit	dunden uit	uitdunnen	uitdunden
imperative sing.	dun uit
imperative plur.1	dunt uit
participles	uitdunnend	uitgedund
1) Archaic. 2) In case of inversion.