terugdeinzen

Dutch

Etymology

From terug (“back, backwards”) + deinzen (“to retreat, recoil”), from Middle Dutch deinzen, from Proto-Germanic *þansjaną, which itself could be related to the root of deinen (“to bob up and down”).

Pronunciation

• IPA^(key): /təˈrʏxdɛi̯znə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

terugdeinzen

1. to flinch, to recoil

Conjugation

Conjugation of terugdeinzen (weak, separable)
infinitive	terugdeinzen
past singular	deinsde terug
past participle	teruggedeinsd
infinitive	terugdeinzen
gerund	terugdeinzen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	deins terug	deinsde terug	terugdeins	terugdeinsde
2nd person sing. (jij)	deinst terug, deins terug2	deinsde terug	terugdeinst	terugdeinsde
2nd person sing. (u)	deinst terug	deinsde terug	terugdeinst	terugdeinsde
2nd person sing. (gij)	deinst terug	deinsde terug	terugdeinst	terugdeinsde
3rd person singular	deinst terug	deinsde terug	terugdeinst	terugdeinsde
plural	deinzen terug	deinsden terug	terugdeinzen	terugdeinsden
subjunctive sing.1	deinze terug	deinsde terug	terugdeinze	terugdeinsde
subjunctive plur.1	deinzen terug	deinsden terug	terugdeinzen	terugdeinsden
imperative sing.	deins terug
imperative plur.1	deinst terug
participles	terugdeinzend	teruggedeinsd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• terugschrikken