tegenzeggen

Dutch

Etymology

From tegen +‎ zeggen.

Verb

tegenzeggen

1. (obsolete) to refute, contradict, dispute

   Synonyms: tegenspreken, weerspreken

Conjugation

Conjugation of tegenzeggen (weak, irregular, separable)
infinitive	tegenzeggen
past singular	zei tegen, zegde tegen
past participle	tegengezegd
infinitive	tegenzeggen
gerund	tegenzeggen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	zeg tegen	zei tegen, zegde tegen	tegenzeg	tegenzei, tegenzegde
2nd person sing. (jij)	zegt tegen, zeg tegen2	zei tegen, zegde tegen	tegenzegt	tegenzei, tegenzegde
2nd person sing. (u)	zegt tegen	zei tegen, zegde tegen	tegenzegt	tegenzei, tegenzegde
2nd person sing. (gij)	zegt tegen	zeidt tegen, zegde tegen	tegenzegt	tegenzeidt, tegenzegde
3rd person singular	zegt tegen	zei tegen, zegde tegen	tegenzegt	tegenzei, tegenzegde
plural	zeggen tegen	zeiden tegen, zegden tegen	tegenzeggen	tegenzeiden, tegenzegden
subjunctive sing.1	zegge tegen	zeide tegen, zegde tegen	tegenzegge	tegenzeide, tegenzegde
subjunctive plur.1	zeggen tegen	zeiden tegen, zegden tegen	tegenzeggen	tegenzeiden, tegenzegden
imperative sing.	zeg tegen
imperative plur.1	zegt tegen
participles	tegenzeggend	tegengezegd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• tegenzeggelijk
• tegenzegging